Volg je hart, je stem, jouw kompas, jouw pad. Laat je niet afschrikken door conventies, regeltjes, zaken die onze op angst en vrees voor tekorten gebaseerde maatschappij dienen, en die ons vertrouwen in onszelf, ons innerlijk weten zoekmaken. Leef vanuit je innerlijke bron, je authenticiteit, je autonomie, je kracht. Dit is wat ik wil doorgeven in mijn werk.
‘Kan slecht tegen ‘systemen en autoriteit’. Minder geschikt om voor een baas te werken’, ‘Snel verveeld door routine’. ‘Heeft veel vrijheid nodig’, ‘Sterk ondernemend maar alleen voor eigen zaak’, ‘Is zeer creatief en fantasievol en zoekt graag steeds nieuwe projecten’, ‘Is een mensenmens met coachingstalent’, ‘Heeft werk nodig met hoog zingevingsniveau voor medemens en maatschappij’…
Conclusie test
Dit waren conclusies van een arbeidspsychologisch onderzoek dat ik jaren geleden onderging in een reorganisatietraject van mijn werkgever. Ik was overtollig geworden in een reorganisatie en het bedrijf wilde haar goodwill tonen door mij te helpen op de arbeidsmarkt. Leek me leuk, zo’n test, maar ondertussen wist ik allang wat ik ging doen. Mijn eigen bedrijf starten, een bedrijf in creatieve zingevingsworkshops/lessen/coaching.
De psychologe aldaar was zelf verrast over de uitkomst van de test. Ze vond mijn plannen risicovol, onrealistisch. Ze stak haar onbegrip over mijn eigenwijsheid – dat ik geen interesse had in bijscholing om een Pabo-diploma te halen teneinde mijn arbeidskansen te vergroten (die plannen van mij zouden mij nooit een deugdelijk inkomen opleveren) – niet onder stoelen of banken.
Resultaat: ik ging met nog rechtere rug en overtuiging de deur uit; ik zou mijn eigen creatieve coaching-, educatie- en workshopbedrijf oprichten en moest zij eens opletten!
Nu, zes jaar later, denk ik hier nog wel eens triomfantelijk aan terug. Kort na mijn ontslag bij de voormalig werkgever, werd ik gevraagd als naschools kunstdocent. En de afgelopen twee jaar werkte ik als docent beeldende vorming in het basisonderwijs – zonder Pabo-papiertje.
Ik heb een eigen atelierruimte, een goed lopend kinderkunstatelier en doe geregeld coachingsklussen in het onderwijs.
Geen baas, geen ‘stompzinnige systemen’ en geen routine. Vooral geen routine! De vreugde van mijn werk schuilt voor een groot deel in de uitdaging om steeds nieuwe lessen en ideeën te verzinnen en uit te werken. En wat ik daar weer leuk aan vind, is dat die lessen, workshops en cursussen onlosmakelijk verbonden zijn met mijn eigen proces. Alles om mij heen vormt inspiratie. Soms brengen cursisten me op ideeën, soms gebeurt er iets in mijn leven, in het nieuws of in het seizoen. Alles kan aanleiding zijn voor een creatieve ontdekkingstocht. Maar vooral; voor een creatief verwerkingsproces, want daar heb ik meer dan de gemiddelde mens, flink veel tijd voor nodig. Wanneer tijd voor bezinning, reflectie, verbeelding, verwerking te kort schiet, raak ik overprikkeld, vermoeid, ziek. De boel raakt verstopt, kan niet meer stromen.
Hoewel ik een beetje een uitzondering ben in die gevoeligheid, zie ik om mij heen dat veel mensen lijden onder een tekort aan bezinningstijd, aan zingeving. Vooral kinderen, die zo veel moeten, zo veel op social media zitten en zo weinig lummeltijd, of ‘tussentijd’ hebben. Tekenen en schilderen en knutselen zijn zulke fantastische middelen om de tijd te vertragen, om uit je hoofd te komen en in je lijf, in je gevoelsleven. En ja, ook ik, met mijn eigen atelier en alle toegang tot creativiteit, vergeet mijzelf soms emotioneel te voeden omdat ik te veel bezig ben met het voeden van anderen.
En daarom ben ik zo blij dat alles bij mij in een cirkel door elkaar loopt; mijn leven brengt niet alleen input voor mijn werk, mijn werk helpt mij net zo hard verder in mijn leven.
Een voorbeeld?
Voor een recente Creatieve Vrouwencirkelavond had ik het thema ‘fysieke aandachtspunten’ uitgewerkt; wat wil gehoord worden in jou? Naar aanleiding van een meditatieve bodyscan gingen we op zoek naar een plek in ons lijf dat om aandacht vroeg, om deze vervolgens op canvas te geven waar het om vroeg. Toen de deelnemers goed op weg waren in hun proces, besloot ik zelf ook iets op doek uit te werken: mijn pijnlijke schouderbladen. Met name de linker was gespannen en veroorzaakte nek- en hoofdpijn. Ik wilde met textiel werken. Abstract. Ik wilde lijnen en beweging en dynamiek op dat doek. Veel lijnen. En laagjes. De dagen na de vrouwencirkel werkte ik verder aan het doek. Ik wist welke kleuren ik nodig had en werkte intuïtief laag over laag. Zonder woorden te kunnen geven aan het gevoel van de schouders, werkte het verbeelden als altijd zo kalmerend, diep bevredigend. Behalve… die ene linkerbovenhoek van het schilderij. Getverdemme… die wilde maar niet mooi worden. De kleuren niet goed, de beweging niet passend. Ik bleef er maar overheen en omheen werken zonder het gewenste resultaat. Diep teleurgesteld liet ik het werk voor wat het was. Wat was dit nu weer? Ik, die mijn deelnemers altijd op het hart druk dat het om het proces gaat, de weg erheen, was ik nu zwaar gefrustreerd omdat het eindresultaat niet ‘perfect’ was? Terwijl de deelnemers optimaal van het proces genoten hadden en prima konden reflecteren op hun aandachtsplek?
Een paar dagen later sprong het inzicht bij me binnen: die linkerbovenhoek was mijn linker schouderblad! Precies die pijnlijke plek! Daarom kreeg ik hem niet goed. Natuurlijk! En ik dacht aan wat ik tijdens mijn opleiding geleerd heb; dat de plek in je kunstwerk die maar niet lukt, uiteindelijk altijd een plek is waar je schat te vinden is. En die plek had ik dus nog steeds de aandacht niet kunnen geven die hij nodig had. Ik ben er nog niet aan durven verder gaan. Maar deze week zal ik dapper voor het doek gaan zitten, en luisteren naar wat die linkerbovenhoek nodig heeft.
Enfin… lang verhaal kort; niet alleen leert een goede leraar ook van zijn leerlingen, we zijn ook allemaal leraar EN leerling van onszelf. En precies dit, is wat mij nu zo oergelukkig maakt in de weg die ik koos, mijn werk. En zoals Socrates al zei ‘ken u zelf, want ware kennis kan alleen van binnenuit komen’. En dus… haha.. Who needs that Pabo-papiertje? Ik nog steeds niet!
Ik volgde mijn hart, mijn stem, mijn kompas, mijn pad. Ik liet mij niet afschrikken door conventies, regeltjes, zaken die onze op angst en vrees voor tekorten gebaseerde maatschappij dienen, en die ons vertrouwen in onszelf, ons innerlijk weten zoekmaken. Dit – leven van uit je innerlijke bron, je authenticiteit, je autonomie, je kracht, weten dat je helemaal goed bent zoals je bent – is dan ook precies wat ik wil doorgeven in mijn werk.
Wil jij ook dit mooie innerlijke-jouweigenwaarheid-proces via creativiteit ervaren, of gun je je kind een veilige rustige creatieve verwerkingsplek? Kijk eens in mijn agenda voor alle mooie workshops en cursussen die gepland staan voor de komende maanden!
Hopelijk tot snel!
Liefs, Manja